Urïé (Honoré d’), een Fransche romanschrijver, die in de 17de eeuw op de ontwikkeling van den idealistischen roman en van de zeden in de hoogere kringen een grooten invloed heeft gehad. Hij werd in 1567, toevallig te Marseille, geboren uit een familie in Le Forez (een heuvelland bij de Loire), waar zij het kasteel la Bâtie bewoonde, waar hij werd opgevoed in het door de Jezuïeten bestuurde Collège de Tournon. Op 22-jarigen leeftijd nam hij deel aan de Ligue, werd tweemaal gevangen genomen en begon, toen hij weer vrij was, godvruchtige gedichten en Le Sireine (1604), waarin hij zijn ontluikende liefde schildert voor Diane de Châteaumorand, die hij in 1600 huwde.
Hij verblijft met haar te Parijs, gaat voor Hendrik IV naar Turijn, neemt, na diens dood, deel aan de samenzwering der Malcontents (1616), komt na 1619 weinig meer aan ’t hof en sterft in Villefranche bij Nice in 1626, na jarenlange scheiding met Diane. In dien tijd had hij zijn voornaamste werk gepubliceerd (1607—1627 ; het vijfde deel door zijn secretaris Balthazar Baro in 1628), den beroemden herdersroman L' Astrée, nog gevolgd door een kleineren roman, Les tristes amours de Floridon, berger.... (1628) en La Sylvanire ou la Morte vive (1627), een herdersspel in rijmlooze verzen.
De Astrée is in de letterkunde van West-Europa in het begin van de 17de eeuw het model geweest van den herdersroman, waarin op een verfijnde wijze de liefde wordt uiteengerafeld, het ideaal van den „vrai amant” bepaald ; deze schepping werkte sterk mede om de ruwe zeden van het tijdstip aan ’t hof van Hendrik IV en de Regentes te verbeteren. Een herdruk verschijnt sedert 1920 bij Heitz te Straatsburg, bezorgd door H. Vaganay.
Litt. : O. C. Reure, La vie et les oeuvres de Honoré d’Urfé (1910) en Abel Lefranc in de Revue des Cours et des Conférences, XIII.
