Nabateeërs, - een volksstam der Oudheid, die in Noord-Arabië en het Sinaietisch schiereiland woonde en naar het schijnt reeds in den Bijbel genoemd wordt. Evenwel hun eigenlijk optreden in de geschiedenis valt eerst in de laatste eeuwen v. C., toen zij de Edomieten in Seïr verdrongen en een eigen rijk stichtten, dat door koningen geregeerd word. De graven dier koningen bevinden zich te Medaïn Salih in Arabië en dragen Nabateesche inscriptiën, waardoor wij de reeds uit Flav. Jos. en het N. T. bekende namen kunnen verbeteren en aanvullen.
Ten tijde van Pompejus kwamen zij in vijandelijke aanraking met de Romeinen en in 106 n. C. werd hun rijk een Romeinsch wingewest. Evenwel tot na de veroveringen der Mohammedanen worden de N. nog dikwijls genoemd en waren zij o. a. wegens hun kennis van den landbouw bekend. Zij zijn feitelijk Arabieren, maar spraken en schreven een Arameesch dialekt.
