Kornilof, - Russisch generaal; werd in 1870 in W.-Siberië uit zeer nederige Kozakkenouders geboren. Als knaap werkte hij als daglooner; zijn vrijen tijd besteedde hij om zich wetenschappelijk te ontwikkelen, zoodat hij op 13-j. leeftijd op de cadettenschool kwam. Op 19-j. leeftijd werd hij geplaatst op de artillerieschool te Petersburg, die hij 3 jaar later na een gunstig eindexamen verliet. Als terrein zijner werkzaamheid koos hij Turkestan, Afghanistan en Perzië; door zijn onderzoekingen, vooral op taalkundig gebied, bewees hij belangrijke diensten.
Gedurende eenigen tijd leefde hij als inboorling verkleed onder de Perzische bevolking. Vervolgens nam hij als brigade-commandant deel aan den Russisch-Japanschen oorlog 1904-1905. Van 1907 tot 1911 was hij militair attaché te Peking, 1912 commandant van het Transamoerkorps (Siberische troepenafdeeling). In 1914 rukte hij Gallicië binnen, waar hij zich zeer onderscheidde. Bij den terugtocht werd hij gewond en gevangen genomen, ontvluchtte echter naar Roemenië. Toen de revolutie in Rusland uitbrak, behoorde K. tot de eersten der hoogere officieren, die zich ter beschikking stelden van de voorloopige regeering, waardoor hij snelle bevordering maakte. Hij was militair-commandant van Petersburg in de dagen van het conflict in Mei 1917, toen de bevolking en een deel van het garnizoen, voornamelijk opgeruid door de Bolsjewiki, tegen de imperialistische politiek van de eerste voorloopige regeering protesteerden. K. stond toen geheel aan de zijde van Miljoekof, den Minister van Buitenlandsche Zaken en gaf den regimenten, op welke hij kon rekenen, bevel, ter onderdrukking der onlusten uit te rukken.
Een botsing met de wapenen werd toen nog vermeden, doch Miljoekof moest aftreden en de houding van K. gaf aanleiding tot ernstig protest van den Raad van arbeiders en soldaten, waardoor hij zich genoodzaakt zag, zijn betrekking als militair commandant van Petersburg neer te leggen. Hij werd echter opnieuw bevorderd tot commandant van een leger en korten tijd later, toen Broessilof aftrad, opperbevelhebber van alle Russische strijdkrachten aan het Europeesche front. Hij kwam in conflict met Kerenski, van wien hij eischte dat deze hem de geheele militaire en burgerlijke macht zou overdragen, opdat hij een ministerie van landsverdediging zou kunnen vormen. K. had hier waarschijnlijk de rechterzijde en het centrum van de Doema aan zijn zijde, waardoor de oppositie tusschen de Doema en de revolutionnaire regeering van Sovjets en Boerenraad duidelijk uitkwam. Aldus meende hij er zeker van te kunnen zijn, een grooten aanhang te vinden, indien hij aan de heerschappij van Kerenski een einde wilde maken. Evenwel kon hij niet vermoeden, toen hij den strijd met de regeering aanvaardde, dat hij zulk een krachtigen tegenstand zou ontmoeten. Met zijn troepen en de Kozakken onder hun hetman Kaledin rukte hij tegen de hoofdstad op. Maar de meerderheid van de legers bleef trouw aan de voorloopige regeering, zoodat de troepen van K. de nederlaag leden en hij, naar men zegt, sneuvelde.
