Hecatonchiren

betekenis & definitie

Hecatonchiren - (Gr. van hekaton, honderd, en cheir, hand; Lat. Centimani, honderdhandigen) worden in de Gr. mythologie drie reuzen genoemd, die ieder 100 armen en 50 hoofden hadden; zij waren zonen van Uranus en Gaea en heetten Aegaeon of Briareus, Cottus en Gyes (Gyges). Terstond na hun geboorte werden zij door hun vader om hun grimmigheid geboeid in ’t binnenste der aarde gevangen gezet, later op raad van Gaea door de Olympische goden tot bijstand tegen de Titanen uit hun kerker gehaald ; in dien strijd gebruikten zij geweldige rotsblokken, waarvan zij er telkens 300 op de aanvallers neerwierpen; na de overwinning aangesteld tot bewakers der in den Tartarus geslingerde Titanen. Wellicht zijn de H. te beschouwen als de vertegenwoordigers van de golven der woeste zee.