Harmonische Analyse. Bij getijstudies van de laatste kwart eeuw komt men herhaalde malen de methode der Harmonische Analyse tegen. Hieronder wordt een methode verstaan, waardoor de schijnbaar onregelmatige getijgolf gesplitst of ontbonden wordt in een groot aantal regelmatige golven, waarvan epoche, periode en amplitude bepaald worden. Op deze wijze alleen is het mogelijk een juist inzicht te verkrijgen in het op sommige plaatsen zeer samengestelde mechanisme der getijden.
Omdat epoche, periode en amplitude bekend zijn, kan het aandeel, dat ieder dier partieele getijgolven op een zeker oogenblik in de toekomst zal bijdragen of in het verleden bijgedragen heeft aan den waterstand berekend worden; door sommatie van het aandeel van alle partieele getijden verkrijgt men het bedrag, dat de waterstand ten gevolge der getijbeweging, dus door astronomische invloeden, afwijkt van den middenstand. Deze laatste is voor tal van Nederlandsche havenplaatsen bekend t. o. van N.A.P., in het buitenland t. o. van andere uitgangspunten. De h.a. dankt haar ontstaan aan onderzoekingen van Laplace en Airy, terwijl Kelvin en Darwin in Engeland, Borgen in Duitschland en Van der Stok in Nederland de methode gepopulariseerd hebben. Min of meer populaire litteratuur vindt men in: Darwin, The Tides and Kindred Phenomena; Borgen, Die Harmonische Analyse der Gezeiten; Van der Stok, Wind and Weather, Tides and Tidal Streams in the East-Indian Archipelago; Studiën over Getijden in den Oost-Indischen Archipel verschenen in Tijdschrift van het Kon. Inst. van Ingen.
Afdg. Ned-Indië en het Natuurkundig Tijdschrift voor Ned-Indië; Elementaire Theorie der Getijden verschenen als Mededeelingen en Verhandelingen No. 8 van het K. N. Met. Instituut; P. Joh. Smits, Harmonische Analyse der Watergetijden, en artikelen in het Marineblad.
