Eichendorff - (Joseph von), Duitsch dichter, 1788 — 1857, stamde uit een rijk, oudadellijk geslacht; hij studeerde te Halle en Heidelberg, waar hij kennis maakte met de schrijvers Brentano, Arnim en Görres en maakte eerst als Lützowsche jager, later als Pruisisch officier de vrijheidsoorlogen mee. Daarna trad hij in Pruisischen staatsdienst; hij ijverde( dit terloops gemeld) o.a. zeer voor de restauratie van de Marienburg bij Danzig. — E.’s eerste dichtproeven verschenen onder den naam Florens in het „Zeitschrift für Wissenschaft und Kunst” (Landshut, 1808—’10); zij zijn in zuiver romantischen geest geschreven; eerst later vond E. den innigen volksliedachtigen toon, dien wij in hem bewonderen. Hij bezat een overwegend lyrisch talent; in zijn gedichten is alles stemming en zoete welluidendheid; zij vloeien over van muziek; de meeste zijn dan ook door Schumann, Mendelssohn en Rob. Franz gecomponeerd.
Ware E. veelzijdiger geweest, hij zou na Goethe de grootste lyr. dichter der Duitsche taal zijn; nu heeft hij daarvoor te uitsluitend gezongen over lente en liefde, de natuur en het „wandern”, maneschijn en muziek. Een uitzondering maken de aangrijpende Totenlieder en eenige mooie godsdienstige gedichten (E. was een vroom Katholiek). Van E.’s verhalende werken zijn de romans: Ahnung und, Gegenwart (1811) en Dichter und ihre Gesellen (1834) en de novellen: Das Marmorbild (1817) en Aus dem Leben eines Taugenichts (1826) van echt romantische onwerkelijkheid; het blijspel Krieg den Philistern (1824) bootste Tieck’s „Zerbino” na.
Verder verdienen nog vermelding: de novellen: Viel Lärmen um nichts (1832) en Schlosz Durande (1837), de drama’s: Ezelin von Romano (1828) en Der letzte Held von Marienburg (1830), het blijspel Die Freier (1833), de heldengedichten: Julian (1853), Robert und Guiskard (1855) en Lucius (1857) en eenige kritisch-letterkundige werken, waarin hij zijn Katholieke opvattingen ernstig en beslist neerlegde, nl.: Ueber die ethische und religiöse Bedeutung der neueren romant.
Poesie in Deutschland (1847), Der deutsche Roman des 18. Jahrh. in seinem Verhältnis zum Christentum (1851), Zur Geschichte des Dramas (1854) en Geschichte der poetischen Litteratur Deutschlands (1857). — Vgl. G. Falke. Eichendorff (1906) en E. Reinhard, Eichendorffstudien (1908).
