Beauharnais - 1) Alexandre, vicomte de, Fr. generaal, geb. in 1760 op het eil. Martinique, werd te Parijs opgevoed, trad in den krijgsdienst, ging met een regiment naar Martinique terug, bereikte daar den majoorsrang, huwde met Josephine Tascher de la Pagerie, de latere gemalin van Napoleon I, en streed daarna onder Rochambeau in den Amerik. vrijheidsoorlog. Na zijn terugkeer in Frankrijk werd hij, hoewel in 1789 door den adel afgevaardigd, aanhanger van de revolut. denkbeelden. In het begin van Augustus 1791 trad hij uit de Nation. Verg., ging als adjudant-generaal naar het Noorder-leger, streed onder Custine bij Soissons, werd in 1793 opperbevelh. van het Rijnleger, doch nam zijn ontslag, toen door een besluit van de Conventie alle adellijken van hunne ambten vervallen werden verklaard. Hij werd daarna beschuldigd, door zijne werkeloosheid tot den val van Mainz te hebben bijgedragen, ter dood veroordeeld en 23 Juli 1794 te Parijs geguillotineerd. Zijn beide kinderen, die later door Napoleon werden aangenomen, waren: Eugène, geb. in 1781, later hertog van Leuchtenberg en vice-koning van Italië, één van de veldheeren van het eerste keizerrijk en Hortense, geb. in 1783, later gehuwd met Louis Bonaparte, koning van Holland, de moeder van keizer Napoleon III.
2) Eugène, vicomte de, hertog van Leuchtenberg enz., onderkoning van Italië, geb. 3 Sept. 1781 te Parijs; hij was de zoon van den vorigen en van Joséphine Tascher de la Pagerie, de latere keizerin Joséphine. Na het huwelijk van zijne moeder met Bonaparte (1796) nam B. onder dezen deel aan de veldtochten in Italië en Egypte, werd in 1804 tot prins verheven en in 1805 onderkoning van Italië. Hij huwde in 1806 de dochter van Koning Maximiliaan I van Beieren, die hem twee zoons en vier dochters schonk. In 1807 nam Napoleon hem aan als zoon en verklaarde hem tot erfgenaam van de Italiaansche kroon. Als opperbevelhebber over het Italiaansche leger drong hij in 1809 in Hongarije binnen en won den slag aan de Raab. In 1812 was hij bevelhebber van het 4de legercorps, en aan zijn flinke optreden en aan dat van Ney is het te danken, dat het overschot der Grande armée behouden terugkeerde. Na het vertrek uit het leger van Napoleon en Murat nam hij het bevel over de Fransche troepen in Duitschland op zich, en behaalde 2 Mei 1813 de overwinning bij Lützen. Napoleon zond hem nu naar Italië, waar hij zich, zelfs na Murat’s verraad, wist staande te houden. Tevergeefs boden hem de geallieerden na den val van Napoleon het hertogdom Genua aan; hij begaf zich met zijne familie naar Weenen en woonde daar het Congres bij. Van zijn schoonvader kreeg B. in 1817 het hertogdom Leuchtenberg en het vorstendom Eichstätt; hij stierf 21 Febr. 1824 te München.
