Adoptisch geschil

betekenis & definitie

Adoptisch geschil - Elipandus, aartsbisschop van Toledo, en Felix, bisschop van Urgel, verkondigden tegen het einde der 8ste eeuw het leerstuk, dat Christus in aard en wezen inderdaad Gods Zoon was, maar dat hij, wat zijn menschelijke natuur betreft, beschouwd moet worden als geadopteerd, door God als eigen kind verklaard, als zoodanig de eerste van een geheele reeks, welke door heilig leven desgelijks kunnen worden geadopteerd, hoewel in minderen graad (Rom. 8: 29). Deze leer, die vooral bedoelde om tegenover de Mohammedanen de godheid van Christus te verdedigen, vond vooral in Spanje instemming en gal aanleiding tot het bijeenroepen van twee Frankische synodes, de eene in 792 te Regensburg, de andere in 794 te Frankfort, waaraan Karel de Groote in persoon deelnam, en waarop deze leer, door Alcuïnus bestreden, als ketterij werd verworpen, terwijl het dogma, dat Christus Zijne menschelijke natuur heeft vereenigd met Zijn Goddelijken Persoon, werd gehandhaafd; Felix herriep zijne stellingen andermaal op de synode van Aken in 798. Elipandus bleef ze verdedigen. In de 12de eeuw (1160) werden nog aan den canonicus Folmar van Triefenstein dergelijke adoptiaansche gevoelens verweten.