v., het deel van de →elektrotechniek dat zich bezighoudt met de omzetting, versterking, opslag, verwerking en het transport van signalen.
(e) De informatietechniek gebruikt de elektrische verschijnselen hoofdzakelijk als informatiedragers. Om verwerkt te worden moet de informatie eerst omgezet worden in elektrische signalen. De informatie kan nl. niet elektrisch van aard zijn, b.v. temperatuur, druk, of zelfs in getalvorm of als geschreven bericht beschikbaar zijn. Deze omzetting wordt verricht door een microfoon, piëzo-elektrisch kristal, ponskaartlezer, televisiecamera e.d. Om de elektrische signalen voor verdere verwerking geschikt te maken, worden ze meestal versterkt, gecodeerd of gemoduleerd. Daarna worden de signalen verzonden (langs kabels of draadloos).
Voor de verwerking van de signalen kan eventueel een computer gebruikt worden (b.v. bij een automatisch reserveringssysteem voor zitplaatsen in een vliegtuig) . Is geen bewerking nodig dan worden de signalen slechts gedemoduleerd en/of gedecodeerd. Tenslotte moeten de signalen weer in een bruikbare vorm worden omgezet, zoals de beweging van een hefboom, televisiebeeld, geluid e.d. De informatietechniek is onder te verdelen in: elektronika (radio, versterkers, televisiezenders), meettechniek en instrumentatie, communicatietechniek, microgolftechniek (radar), digitale techniek (computers), elektromechanica (randapparatuur voor computers), regeltechniek en automatisering. De elektronische informatieverwerking wordt ook op medisch gebied veelvuldig toegepast (patiëntbewaking in ziekenhuizen).
