[→Lat.], v. (-s), zinsbegoocheling, een uiting van waarnemingsstoornis.
(e) Bij hallucinatie neemt men iets waar zonder dat de uitwendige prikkel die voor deze waarneming nodig is aanwezig is. Zo kan men als hallucinatie iets zien, terwijl datgene wat men ziet niet aanwezig is. Een hallucinatie kan op alle zintuigen betrekking hebben: gezichts-, gehoors-, gevoels-, reuken smaakhallucinatie.
Een hallucinatie kan optreden bij een licht gedaald bewustzijn (b.v. bij het inslapen), als uiting van een →psychose, of bij beschadiging van gedeelten van de hersenen die betrokken zijn bij het waarnemen (b.v. het gehoorsof gezichtscentrum). Bij een psychose vertolkt de hallucinatie meestal emoties, m.n. angsten, van de patiënt, die deze op gewone wijze niet kan of durft te uiten.
Bij gezonde mensen gelukt het door toediening van bepaalde stoffen (psychedelica) kortdurende hallucinatie op te wekken, meestal een gezichtsof gehoorshallucinatie. Vaak heeft de hallucinatie dan op deze mensen een gelukkig makend effect, maar ook kan een grote angst het gevolg zijn. Vaak ervaart men een periode waarin de hallucinatie optrad als een bewustzijnsverruimende periode.
