fysisch-chemisch proces waarbij moleculen van een gas, vloeistof of opgeloste stof zich hechten aan het oppervlak van een vaste stof. Wanneer de omstandigheden zich wijzigen, kunnen de deeltjes ook weer loslaten (desorptie).
Adsorptieverschijnselen komen overal voor: gassen kunnen adsorberen aan planten of bodemdeeltjes en zo uit de atmosfeer verdwijnen; metalen kunnen zich hechten aan kleideeltjes. Adsorptieprocessen hebben grote invloed op het gedrag van stoffen in de bodem en in het oppervlaktewater. Dit geldt zowel voor het effect van b.v. meststoffen en bestrijdingsmiddelen als voor de invloed van verontreinigende stoffen in de bodem op plant en dier.In de techniek maakt men van adsorptieprocessen gebruik bij o.a. de zuivering van gassen en vloeistoffen, zoals de verwijdering van smaak- en kleurstoffen uit drinkwater met behulp van actieve kool. Ook de werking van de afzuigkap in de keuken berust op een adsorptieproces: geurende stoffen adsorberen aan filtermateriaal. Anorganische stoffen, behalve chloor, broom en jood, adsorberen in het algemeen niet zo goed. Organische stoffen daarentegen, en vooral de aromatische verbindingen, worden sterk geadsorbeerd. De belangrijkste drijfkracht van de adsorptieprocessen is de aantrekkingskracht tussen geadsorbeerde stof en het vaste oppervlak. Deze kracht kan worden veroorzaakt door b.v. capillaire werking of tegengestelde lading, maar ook door uitwisseling van ionen.
Naarmate het oppervlak van de vaste stof groter is, kan meer stof geadsorbeerd worden. In het milieu spelen kleideeltjes een belangrijke rol bij de adsorptie van allerlei stoffen die in het milieu voorkomen of er door menselijke activiteiten in terechtkomen. Kleideeltjes hebben verhoudingsgewijs een zeer groot oppervlak. Daarbij speelt ook het vermogen van klei om ionen uit te wisselen een belangrijke rol (o.a. bij het vastleggen van ionen van zware metalen).
