revindicatie; gedrag van degene die herstel vraagt voor een ondergaan (echt of onecht) onrecht. Bij het kind is er gewoonlijk sprake van een → affectieve eis (tengevolge van de geboorte van een broertje of zusje of van het geplaatst worden in een inrichting) die zich manifesteert in een meer of minder openlijke vijandige houding t.o.v. de omgeving of in een → regressief gedrag: hij wordt knorrig, klampt zich vast aan volwassenen, plast weer in zijn bed of in zijn broek.
Bij volwassenen drukt een grief vaak het → onbewuste verlangen uit om tekortkomingen te versluieren; ze correspondeert dan met een mechanisme van overcompensatie van een → minderwaardigheidsgevoel en vertaalt de diepe ontevredenheid die iemand heeft over zijn sociale milieu. Het revindicatieve gedrag, ontstaan door een vaak kleine mislukking (→ echec) of een → frustratie, wordt bijna een obsessie en kan tegen de eigen belangen van iemand ingaan. Deze kan zich in heilloze processen storten om een belachelijke zaak te doen zegevieren of om een bepaalde verdienste erkend te krijgen; soms kan hij niet wachten op de uitspraak van een rechter en ontketent hij allerlei geweld (dreigementen, campagnes in de krant, aanslagen). Het revindicatieve gedrag dat zich gewoonlijk bij achterdochtige mensen met een star → Super-ego ontwikkelt, vormt vaak een belangrijk symptoom van → paranoia.
