nieuwe opvoedingsmethode die in 1920 voor de eerste maal toegepast
werd op een school in de stad Dalton (Massachusetts, V.S.) Miss Parkhurst, die deze opvoedkundige techniek ontwikkelde, was onderwijzeres op het platteland; ze was doordrongen van de ideeën, die→ Montessori en →y Dewey hadden uitgedragen. Zij wilde in de allereerste plaats het onderwijs een individueel karakter te geven. Elke leerling moet in zijn eigen tempo kunnen werken. Wie snel is, moet niet geremd worden door wie langzamer is, en de langzame moet niet buiten adem raken omdat hij de snelle wil bijhouden. Er wordt dus niet klassikaal les gegeven en er zijn geen schoolboeken; het ‘punten’-systeem wordt afgeschaft. In plaats daarvan krijgt het kind fiches waarop het aanwijzingen, instructies, verwijzingen en oefeningen die de leerkracht individueel controleert, aantreft.
Klaslokalen vervangt men door gespecialiseerde werkruimten (Natuurwetenschappen, natuurkunde, aardrijkskunde, enz.) De leerling blijft in iedere sectie zolang hij dit wenst, als hij aan het eind van de maand maar alle vakken die er voor hem op het programma staan, heeft bestudeerd. Door deze methode verwerft het kind verantwoordelijkheidsgevoel en eigenwaarde; hij leert, volgt zijn eigen ontwikkelingstempo en heeft zo meer voldoening. → Doe-school, Individualisering.
