In Nederland kwam onder het bewind van minister Talma in 1913 de Ziektewet tot stand. Zij trad echter eerst, nadat in 1929 belangrijke wijzigingen waren aangebracht, op 1 Maart 1930 in werking (herzien 1934).
De oorzaak van deze vertraging lag vnl. hierin: het ideaal van Talma was de uitvoering uitsluitend in handen te leggen van Raden van Arbeid; tegen deze ambtelijke uitvoering rees verzet, met het gevolg, dat ten slotte bij de inwerkingtreding de uitvoering werd opgedragen aan → Bedrijfsvereenigingen én Raden van Arbeid (→ Sociale verzekering).De wet waarborgt den verzekerden arbeider een geldelijke uitkeering ten bedrage van 80 % van het loon ingeval van ongeschiktheid tot het verrichten van zijn arbeid wegens ziekte. Het ziekengeld wordt uitgekeerd te beginnen met den derden dag na dien waarop de ziekte aanving, gedurende ten hoogste 26 weken. Bij zwangerschap en bevalling van een gehuwde vrouw wordt gedurende 6 weken vóór de bevalling en ten minste 6 weken en ten hoogste 26 weken nadien een uitkeering verstrekt ter hoogte van het volle loon; bovendien wordt verloskundige hulp verleend.
Verzekerd zijn alle arbeiders in dienst van een onderneming, mits hun in geld vastgesteld loon niet meer bedraagt dan 3.000 gld. per jaar. Dienstboden in dienst van particulieren zijn niet verzekeringsplichtig.
De ziekteverzekering is een Collectieve Verzekering, d.w.z. alle arbeiders, in dienst van een onderneming, zijn automatisch verzekerd bij het orgaan (Bedrijfsvereeniging of Raad van Arbeid), waarbij de onderneming is aangesloten. De werkgever is bevoegd de helft van de premie op den arbeider te verhalen. Geschillen tusschen de verzekerden en de Raden van Arbeid worden berecht door de Raden van Beroep; die tusschen de verzekerden en de Bedrijfsvereenigingen door de, door deze organen ingestelde, Scheidsgerechten. Van de uitspraak van het Scheidsgerecht staat hooger beroep open bij den Centralen Raad van Beroep. Vgl. ook → Ziekteverzekering.
Voor België zie → Beroepsziekten (sub Belg. recht: kol. 723).
Lit.: J. v. Bruggen en B. C. Slotemaker, Commentaar op de Ziektewet (1935); A. Schilthuis, De Ziektewet na de herziening van 1934 (1935).
