is de verzekering, die de schade, welke bij ziekte wordt geleden, dekt. Deze schade is tweeledig, nl. loonschade en kosten van geneeskundige behandeling.
In Nederland is alleen de loonschade verzekering in de → Ziektewet geregeld. De vrije verzekering heeft het vraagstuk der geneeskundige verzorging op tweeërlei wijze opgelost: 1° in den vorm van ziekenfondsen, welke den leden tegen een vaste premie geneeskundige behandeling verschaffen, en 2° in den vorm van een vergoeding in geld voor betaalde doktersrekeningen enz.
Voor het bepalen van de hoogte der premiën zal de ziektestatistiek (→ Ziektecijfers) de noodige gegevens hebben te verschaffen. De ervaring heeft geleerd, dat het ziekterisico niet in die mate als het ongevalsrisico afhankelijk is van den aard van het beroep van de verzekerde personen.De wetgever heeft herhaaldelijke pogingen, tot nu toe vergeefs, in het werk gesteld om aan het ziekenfondswezen een wettelijke basis te verschaffen. Minister Aalberse heeft hieromtrent in 1920 een wetsontwerp bij de Tweede Kamer ingediend. Herhaaldelijk zijn daarna wijzigingsnota’s ingediend.
Lit.: J. A. Berger, De gesch. van het ziekenfondswezen in Ned. (1931); W. H. A. Elink Schuurman, Ziekteverzekering en werkliedenziekenfondsen in Ned. (1917).
Veraart.
In België bestaat de verplichte ziekteverzekering enkel voor de → beroepsziekten. Verder verstrekken de → mutualiteiten in een zekere mate een verzekering tegen ziekte, doordat hun statuten kunnen voorzien dat in geval van ziekte de aangesloten leden een tijdelijke hulp zullen ontvangen. Dergelijke mutualiteiten nemen dan meestal den naam van „ziekenkassen”.
Rondou.
