Grens. - 1° In het Volkenrecht geeft g. de afsluiting aan van het gebied van een staat; niet noodzakelijk is, dat daaraan een andere staat aansluit, wat niet geschiedt, indien de zee de g. aangeeft. Men spreekt van natuurlijke g., bijv. bij de zee, gebergte, rivieren, van kunstmatige en van mathematische, in welk geval als grenslijn genomen is een lengte- of breedtegraad.
Bij bevaarbare rivieren geldt de dalweg als g. en bij onbevaarbare rivieren de middellijn van de rivier. T.a.v. de zee als g. kan gezegd worden, dat slechts een bepaalde kuststrook eigendom kan zijn. Het overige der zee is vrij.
G. zijn ontstaan door inbezitneming van gebied of door verdragen. Grensverandering komt meestal tot stand na oorlog bij het vredesverdrag.
T.a.v. de g. tusschen Ned. en België kunnen vermeld worden de verdragen van 1842-1844, waarin nader de scheiding, voortvloeiende uit de afscheiding van 1839, is geregeld. Voor de Duitsche g. moet verwezen worden naar de verdragen met Pruisen van 1816 en met Hannover van 1824. L. Janssens.
Lit.: Paul de Lapradelle, La Frontière (1928).
De g. tusschen België en Frankrijk werd vastgelegd door de bepalingen van het Weener congres (1815), aangevuld door het tweede verdrag van Parijs in ditzelfde jaar. Het verdrag van 1839 met den Duitschen bond regelde de grensscheiding tusschen België eener zijds en Luxemb. en Duitschland anderzijds; door het verdrag van Versailles in 1919 werd deze O. grens van België ten opzichte van Duitschland gedeeltelijk gewijzigd door de toevoeging van de districten Eupen en Malmédy. Uytterhoeven.
2° Wisk. De bovengrens (of bovenste g.) eener verzameling reëele getallen is het kleinste getal, dat gelijk is aan of grooter dan elk getal der verz.; de ondergrens (of onderste g.) is het grootste getal, dat gelijk is aan of kleiner dan elk getal der verz. De getallen tusschen 1 en 2 bijv. vormen een verz. met bovengrens 2 en ondergrens 1. ➝ Begrensd. v. d. Corput.
