1.(vanuit Vulgaat: tabernaculum, tent) heet de „verbonds-” of „openbaringstent”, welke het middelpunt vormde van het verplaatsbare heiligdom der Israëlieten sinds de uittocht. Haar beschrijving in Ex. 26 v. en 35 vv. correspondeert sterk met de latere tempel in Jerusalem.
(2), een kleine kast, waarin de H. Eucharistie wordt bewaard. In de Middeleeuwen was het dikwijls in de muur of in een hoek van het koor aangebracht. Volgens het heersende voorschrift moet het in het midden van het altaar zijn geplaatst en niet verwijderd kunnen worden. Bovendien moet het aan de binnenkant met zijde bekleed zijn. Veelal is het tabernakel omhuld met een velum (conopaeum), hetzij van witte stof, hetzij in kleur overeenkomend met die van de liturgische gewaden, (zie Reservatie).
