is niet slechts aanduiding van een bepaalde richting in de kunstgeschiedenis, de literatuur en het recht, doch is ook in de geschiedenis der theologie gebruikt als typering van de Zwingliaanse Avondmaalsopvatting, waarin het sacramentele teken tot een ledig symbool scheen te zijn ontaard bij gebrek aan een werkelijke tegenwoordigheid in Christus. Eigenlijk is dit een vreemde typering geweest, daar een symbool altijd een samentreffen is van teken en betekende werkelijkheid, zodat Zwingli's denken volkomen onsymbolisch genoemd moet worden en dat van Luther daarentegen symbolisch. j. c.
G.
