symbolisme - Zelfstandignaamwoord 1. (kunst) richting in de kunst waarbij men naar symboliek streeft en verbeeldingskracht, fantasie en intuïtie centraal werden gesteld 2. (religie) theologische richting die de dogma's en geloofsvoorstellingen symbolisch opvat Woordherkomst afgeleid van symbool met het achtervoegsel -isme ...

symbolisme - zelfstandig naamwoord uitspraak: sym-bo-lis-me 1. richting in de letterkunde waarin men veel symbolen gebruikt ♢ het symbolisme is van Franse oorsprong Zelfstandig naamwoord: sym-bo-lis-me het symbolisme...

Invloedrijke stroming in literatuur en beeldende kunst, tussen circa 1885 en 1910. Kunstenaars maakten gebruik van een zeer persoonlijke symboliek, waarmee ze uitdrukking probeerden te geven aan opvattingen en emoties met een diepere betekenis. Symbolisme is geen stijl, zeer uiteenlopende kunst als van Fernand Khnopff, Jan Toorop en Gustav Moreau w...

Symbolisme is een stroming in de beeldende kunst. KENMERKEN: Figuratief; d.m.v. symbolen die de kunstenaar meestal zelf bedenkt, worden ideeën en emoties weergegeven; het gaat niet om de afgebeelde (zie afbeelden) werkelijkheid op zich maar om m.b.v. van die beelden (zie beeld (2)) 121 stu l sym stemmingen en gevoelens op te roepen; vaak dromerige,...

[Fr.] (oorspr. Fr.) kunstrichting die zich zoekt uit te drukken in symbolen.

kunstinrichting waarbij de symboliek een belangrijke rol speelt

symbolisme - Verwijst naar de internationale intellectuele stroming die zich eerst voordeed in de literatuur aan het einde van de 19de eeuw en zich vervolgens verspreidde naar de schilderkunst en het theater. De stroming was van invloed op de Europese en Amerikaanse literatuur van de 20ste eeuw. De stroming beïnvloedde ook latere bewegingen zo...

letterkundige stroming (vooral onder de lyrici) aan het einde van de 19de eeuw; in Frankrijk: Baudelaire, Verlaine, Valéry, Claudel; in Duitsland: Hofmannsthal, Rilke, George; in Engeland: Wilde, Yeats; in Nederland: Van de Woestijne, Boutens, Leopold. In de plaats van de werkelijkheid treedt in de letterkunde van de symbolisten het symbool,...

o., richting van Franse dichterschool onder leiding van Mallarmé; symbolische opvatting van leerstellingen

is niet slechts aanduiding van een bepaalde richting in de kunstgeschiedenis, de literatuur en het recht, doch is ook in de geschiedenis der theologie gebruikt als typering van de Zwingliaanse Avondmaalsopvatting, waarin het sacramentele teken tot een ledig symbool scheen te zijn ontaard bij gebrek aan een werkelijke tegenwoordigheid in Christus. E...

(Fr.), o., 1. richting die de dogmen en geloofsvoorstellingen symbolisch opvat; 2. richting in de kunst, inz. in de letterkunde, waarbij men naar symboliek streeft: het symbolisme is van Franse oorsprong.

in de moderne, spec. Fr., lit. een richting welke de dingen slechts door symbolische begrippen wil aanduiden, om daardoor bep. zielstoestanden teweeg te brengen; beweegt zich zodoende vaak in de sfeer der dromen, visioenen en sprookjes en hecht grote betekenis aan de klank der woorden. Voorn. verteg. („symbolisten”) in Fr.: Villiers de...

o. nieuwe door Stéphane Mallarmé gestichte Fr. dichterschool, die de kunstuitingen zoekt in zinnebeeldige voorstellingen, ook buiten Frankrijk nagevolgd.

1° Als onderdeel der kunstgesch. verstaan we onder s. de leer van de symbolen. Wil het ➝ symbool of zinnebeeld verduidelijken, dan dient men het in zijn natuurlijke of overeengekomen beteekenis te kennen. Het specifiek Christelijke s. ontleent zijn symbolen hetzij aan de H. Schrift, hetzij aan de traditie. Zie ➝ Diersymboliek; Getallensymboliek...

Symbolisme, benaming van de opvatting, die de dogmen en geloofsvoorstellingen in ’t algemeen beschouwt niet als de min of meer adaequate, maar enkel als de zinnebeeldige uitdrukking, van wat aan geestelijke gesteldheid en vrome stemming in het hart leeft. Het woord is gevormd door Aug. Sabatier en duidt zijn standpunt aan tegenover de intellectuali...