plaatst voor het oog van de gelovige de mens Jesus als „verheven” tot de hemelse glorie en geïntroniseerd als mede-regent op de troon van de Vader. De Mensenzoon is getreden tot voor de Hoogbejaarde (Dan. 7 : 4) en is gaan zitten aan zijn rechterhand (Ps. 110). „Met zekerheid wete dusgeheel het huis van Israël, dat God die Jesus . . . tot Heer en tot Christus heeft gemaakt” (Hand.: 36).
Nog heeft zijn staat iets voorlopigs (Hand.: 21), maar straks wordt in zijn wederkomst zijn overwinning voor allen openbaar (Luc. 19 : 12 vv.). ,,Gij zult de Menzenzoon zien, zittend aan de rechterzijde der Macht en komend met de wolken des Hemels” (Marc. 14 : 62).Zo, naar zijn kern gevat, wordt de Hemelvaart het best gezien als een onzichtbaar gebeuren, dat een aspect is van de verrijzenis zelf. De opstanding des Heren betekende het ontwaken tot een verheerlijkt leven, dat behoort tot de sfeer en de ruimte van de goddelijke majesteit en glorie (vgl. Luc. 24 : 26). Daarom ziet het N.T. verrijzenis en hemelvaart doorgaans in één vlak (bijv. 1 Kor. 15; Kol. 3 : 1; Jo. 20 : 17). Hand. 1 : 1-12 bedoelt dan niet een verandering te beschrijven in Jesus zelf op de veertigste dag. In verband met de opzet van zijn boek (zie Handelingen) wil Lucas de laatste openbare verschijning des Heren markeren als afsluiting van de periode van het aanschouwen en aanvang van het regiem van de Kerk „tussen de tijden”.
De verandering geschiedt in ons mensen. De Kerk weet zich van nu af aan pelgrim op deze aarde: ofschoon haar Heer onder de sluier der tekenen door zijn Geest aan haar tegenwoordig blijft, is de directe en onverhulde intrede tot de wereld Gods haar nog onthouden. Maar anderzijds: Hij zal eens zeker komen om ons aan zijn hemelse staat deelachtig te maken (1 Thess. 4 : 13 vv.; 2 Kor. 5 : 1 vv.; Phil. 3 : 20; zie Hemel en Eschatologie). Dit perspectief bepaalt de wijze waarop de christelijke hoop in de wereld staat.
j. w.
