Vertalingen van de Hebreeuwse bijbel werden noodzakelijk naarmate de joden het Hebreeuws als omgangstaal verruilden voor andere talen. Reeds aan het begin van de derde eeuw v.
C. werd in Alexandrië de Tora in het Grieks vertaald (Septuaginta) om diasporajoden de Wet van Mozes in hun landstaal op sabbat te kunnen voorlezen. Op deze vertaling was soms zoveel kritiek dat er pogingen tot nieuwe vertalingen werden ondernomen, deels op instigatie van de rabbijnen die de Septuagint wantrouwden omdat die inmiddels de bijbel van de christenheid was geworden (Aquila, Symmachus, Theodotion). In Palestina, waar Aramees het Hebreeuws als spreektaal goeddeels had verdrongen, werd de bijbeltekst in de loop der eeuwen gaandeweg grotendeels in het Aramees vertaald (Targoem). Of de oudste Latijnse vertaling van de bijbel (de Vetus Latina) deels door Latijnstalige joden in Noord-Afrika is gemaakt, zoals wel is verondersteld, is zeer omstreden en niet te bewijzen, hoewel ook niet geheel uit te sluiten. In de middeleeuwen ontstonden joodse bijbelvertalingen in het Arabisch.
