lett. ‘onderricht’. Tora is primair een aanduiding voor de Pentateuch, de vijfhoeken van Mozes die het hart van het religieuze jodendom vormen (de Griekse vertaling nomos [Wet] reduceert Tora tot een deelaspect ervan).
In de loop van de nabijbelse tijd ondergaat het woord Tora een betekenisverruiming. In de hellenistische en vroege Romeinse periode wordt Tora ook gebruikt om Tenach als geheel aan te duiden (Tora = bijbel), of alleen Toraen-Profeten (omdat de Geschriften in deze tijd nog een onzekere status hebben). In de rabbijnse periode gaat Tora ook de mondelinge Tora betekenen, die God volgens de rabbijnse ideologie op de Sinai aan Mozes naast de schriftelijke Tora gegeven heeft en die sindsdien in een ononderbroken keten tot aan de rabbijnen zelf is doorgegeven. Daaruit vloeit dan weer logisch voort dat Tora ten slotte kan staan voor de complete rabbijnse halacha, zodat ook de Talmoed tot de Tora is gaan behoren.
