Lawaai is hinderlijk geluid. Lawaai in de muziek is van een andere orde.

Lawaai op normaal geluidsniveau krijgt aandacht vanwege het serieuze gebruik van lawaai in muziekcomposities. Voor sommige luisteraars blijft dit lawaai equivalent aan rommel op straat. Lelijk en storend. Anderen zweren bij bezeten trommelen en bij Japanse zangers die de grenzen van hun stem zoeken. Elektronische muziek samenpersen (Zorn), bestaande muziek versneld afspelen, een groot orkest op ‘verkeerde’ wijze instrumenten laten gebruikt zoals Threody met zijn compositie Hiroshima deed, zijn voorbeelden dat 'lawaai' ook gewaardeerde muziek kan zijn.

De variëteit van lawaai is oneindig. Keihard geluid werkt direct. Mensen dekken hun oren af, krimpen ineen, draaien zich om en lopen weg. De sonic bom (supersonische knallen) en muzikaal geweld als martelinstrument zijn voorbeelden van lawaai op extreem geluidsniveau.

Lawaai-vervuiling in steden, lawaaidoofheid in fabrieken en geluidsoverlast onder oceaanoppervlakten vragen om stilte. Ook stilte varieert. Voor bezoekers van stiltegebieden is het nauwelijks hoorbare lawaai op de achtergrond van een elektriciteitscentrale al snel te veel. Anderen zijn hetzelfde achtergrondlawaai gewend, luisteren er niet naar, horen het niet meer, negeren het. Weer anderen vinden dat een beetje lawaai het stiltegebied juist extra kleur geeft.

Lawaai is niet statisch of gefixeerd. Het als lawaai ervaren geluid wordt onaanvaardbaar als er redelijkerwijs niet aan te ontkomen is en aantoonbaar fysieke of mentale schade oplevert.