Lateraliteit verwijst naar de vaardigheid om bestaande situaties op een nieuwe manier te ordenen, waardoor er iets innovatiefs ontstaat. Bijvoorbeeld, door een gebedsruimte tijdelijk om te bouwen tot een priklocatie voor coronavaccinaties.
Lateraal denken betekent informatie op een andere manier rangschikken om nieuwe inzichten te verkrijgen. Dit houdt in dat je belemmerende gewoontes en routines loslaat en je verbeelding inzet om dwarsliggende ideeën te presenteren. Bijvoorbeeld, iemand met atheïstische overtuigingen kan een pelgrimage naar Santiago de Compostela maken, ondanks de schijnbare tegenstrijdigheid met zijn of haar overtuigingen.
Lateraal denken kan ook leiden tot lateraal luisteren. Musici kunnen hun klassieke muziekuitvoeringen op een minder hiërarchische en ritualistische manier presenteren. Ook kunnen luisteraars op zoek gaan naar ongebruikelijke combinaties, zoals Bach op de saxofoon, rap tijdens een klimaatmars of geluidmuziek.
Lateraal denken ontstaat vaak op locatie, in de halfschaduwen van werkruimten en gedeelde ruimtes zoals kerken, parken, sportzalen, conferentieruimten en publieke gebouwen. Het verkennen van laterale grenzen gebeurt in deze contexten, waarbij grenzen worden afgetast en ontdekt.
Deze gevoelens van lateraliteit kunnen doen denken aan de liminaliteit die optreedt bij een overgang van de ene levensfase naar de andere. Bijvoorbeeld, het overgangsproces van adolescentie naar volwassenheid kan vergelijkbare gevoelens van onzekerheid, onduidelijkheid en twijfel met zich meebrengen. Laterale gevoelens, die ontstaan binnen een specifieke context zoals een gebedsruimte of sportzaal, zijn vergelijkbaar met liminaliteit maar vaak meer liminoïde van aard.
Lateraliteit betekent het verlaten van de hoofdweg en het inslaan van zij- en omwegen. Dit kan leiden tot nieuwe ideeën en betere oplossingen, in tegenstelling tot het steeds maar volgen van een rechtlijnig pad.
