Onder ‘Gallië’ verstonden de Romeinen een gebied, dat Noord-Italië, de Donauvallei en de streek tussen Rijn, Alpen en Pyreneeën omvatte en dat bewoond werd door een volk, dat de Romeinen ‘Galliërs' noemden, hoewel de bewoners zichzelf aanduidden als Kelten. Na de bestuurshervorming van keizer Augustus werd Gallië officieel ingekrompen tot de landen, die begrensd werden door de Rijn, de Alpen, de Middellandse Zee, de Pyreneeën en de Atlantische Oceaan.
Gallië werd bewoond door verscheidene volkeren. In het zuidwesten vermengden de Iberiërs zich met de oorspronkelijke bewoners van Spanje; tussen Rijn, Seine en Marne woonden de van oorsprong Keltische Belgen; de Galliërs bezetten het gebied tussen Seine, Jura, Cévennes en Durance en langs de Rijn drongen de Germanen op, hetgeen de Romeinen tot ingrijpen dwong.
Al deze volkeren waren onophoudelijk met elkaar in oorlog. Onder Vercingétorix ontstond er een begin van eenheid, maar lang hield die niet stand. Tussen 59 en 51 voor Chr. gelukte het Julius Caesar geheel Gallië te veroveren en in te voegen in het grote Romeinse Rijk. In de vierde eeuw werd Gallië, door het opdringen van de Hunnen één groot slagveld, waarop pas veel later de Franken uit het Rijngebied een groot rijk konden stichten: het Frankische.