Alchemie noemen we de scheikunde, zoals die in de Middeleeuwen beoefend werd. Ze leek maar heel weinig op onze moderne scheikunde.
Haar beoefenaars (de alchemisten) waren meestal geen echte geleerden; wetenschappelijke proeven kenden ze niet en heel dikwijls geloofden ze meer in toverij dan in rekenwerk als het erop aan kwam hun wilde dromen waar te maken.Een van die dromen was goedkoop metaal, zoals ijzer en koper, te veranderen in puur goud. De alchemisten dachten, dat alle metalen ‘onreine’ vormen van goud waren. Daarom zochten ze koortsachtig naar de zg. ‘Steen der Wijzen’, die ijzer, koper, lood, enz. door aanraking zou ‘zuiveren’ en zou omtoveren in het veel kostbaarder goud. En dat niet alleen: de alchemisten waren er vast van overtuigd, dat dezelfde ‘steen’ een uitstekend middel was tegen allerlei ziekten en dat hij de kracht bezat iemand voor altijd jong te houden. De koningen uit die tijd hadden daar wel oren naar; naar het goud om zich te verrijken, naar de eeuwige jeugd om van die rijkdom te blijven genieten. De meeste vorsten gaven dan ook veel geld uit om beroemde alchemisten in dienst te nemen.
Natuurlijk is de ‘Steen der Wijzen’ nooit gevonden; tenslotte kregen de alchemisten zo’n slechte reputatie, dat de alchemie uitstierf. Ondanks hun fouten hebben de alchemisten hun verdiensten gehad voor de moderne chemie. Ze ontdekten verscheidene nieuwe metalen en chemicaliën; ze ontwikkelden een betere manier om glas te maken en ze vervaardigden veel nieuwe kleurstoffen. Veel van hun werk was dwaas - maar op hun pioniersarbeid is het gebouw van de moderne scheikunde opgetrokken.