Al eeuwenlang droomt de mens ervan de aarde te verlaten en een bezoek te brengen aan de maan of aan een van onze zusterplaneten. Tot voor enkele jaren meenden de meeste mensen echter, dateizen in de ruimte wel voor altijd een droom zou blijven.
Op het ogenblik echter lijkt de gedurfde wensdroom van de mens in vervulling te zullen gaan. De snelle ontwikkeling van de techniek heeft het niet alleen mogelijk gemaakt raketten de ruimte in te schieten en satellieten in een baan om de aarde te brengen maar reeds hebben de eerste mensen zich - zij het voor betrekkelijk korte tijd - in het heelal gewaagd.Meer dan één voetje over de drempel van de ruimte hebben we echter nog niet gezet. Voor het mogelijk zal zijn op grote schaal en gedurende langere tijd door de ruimte te reizen, zal de wetenschap eerst precies uitgevonden moeten hebben of en hoe de mens zo’n reis zal kunnen doorstaan.
De toekomstige ruimteschepen zullen - evenals de raketten van nu - zo snel moeten opstijgen, dat ze de zwaartekracht van de aarde overwinnen. Zouden ze daar niet in slagen, dan zouden ze in de aantrekkingskracht van onze planeet blijven en weer terugvallen. Lange tijd heeft men zich afgevraagd of het menselijk lichaam wel bestand zou zijn tegen de grote versnelling, die bij de start van een raket optreedt. De eerste astronauten (Russen en Amerikanen) hebben echter al bewezen, dat die versnelling geen onoverkomelijke problemen oplevert. Ons lichaam kan dus heel wat hebben - en dat zal nodig zijn ook. Want voor een reisje naar de maan zal de ontsnappingssnelheid van een ruimteschip minstens 40.000 km per uur moeten bedragen.
Reeds spoedig na de start zullen de motoren van het ruimteschip echter worden stopgezet en begint het toestel aan de zg. „vrije val”. Tijdens die periode van de reis zal de passagier gewichtloos zijn.
De kabine van het ruimteschip zal zeer zorgvuldig luchtdicht afgesloten moeten zijn; de passagiers en de bemanningsleden zullen een speciaal mengsel van zuurstof en andere gassen inademen.
De eerste ruimtevaarders, die in de neuskegel van een raket of in een speciaal daarvoor ontworpen aardsatelliet doorgedrongen zijn in het heelal, hebben tot nu toe geen schadelijke gevolgen van dat uitstapje ondervonden. Ook de instrumenten, die zij meevoerden en die allerlei gegevens registreerden over de conditie van hun lichaam hebben bijgedragen tot de overtuiging van de geleerden, dat het straks mogelijk zal zijn grotere reizen in de ruimte te maken. Zelfs de vroeger zo vaak onderstreepte gevaren van de gevaarlijke stralingsgordels om de aarde en van de voortdurend rondsuizende meteorieten lijken de toekomstige ruimtevaart betrekkelijk weinig moeilijkheden in de weg te zullen leggen.
Reizen in de ruimte zou gemakkelijker zijn als er enkele honderden kilometers boven de aarde een ruimtestation ingericht zou kunnen worden. Voor zo’n ruimtestation bestaan verscheidene plannen - al zijn er deskundigen, die van mening zijn dat we deze fase in de ontwikkeling van de ruimtevaart zullen overslaan. Een van die plannen voorziet in de bouw van een hol, wielvormig station, dat gestationeerd zou moeten worden beneden de stralingsgordels of anders erboven. Zo’n ronddraaiend ruimtestation zou dan een startplaats moeten zijn voor ruimtevaartuigen naar de maan en naar andere planeten.