De apostelen Petrus en Paulus hebben beiden een belangrijke rol gespeeld in de vestiging en de uitbreiding van de kerk van Christus.
Petrus was een van de eerste apostelen, die Jezus volgde. Hij was de broer van de apostel Andreas en heette eigenlijk Simon. Tijdens hun eerste ontmoeting noemde Christus hem echter Kefas, hetgeen ‘rots’ betekent. De Latijnse vertaling van Kefas is ‘Petrus’.
Later wees Christus Petrus aan als leider van de apostelen. Daarom wordt hij ook beschouwd als de eerste paus van de rooms-katholieke kerk. Na de dood van Jezus en vooral na het pinksterfeest trad Petrus op de voorgrond als woordvoerder van de apostelen.
Tot omstreeks 43 verbleef Petrus in en rond Jeruzalem.
Na zijn wonderbaarlijke redding uit Joodse gevangenschap verliet Petrus Jeruzalem. In 49 keerde hij naar Jeruzalem terug om het eerste concilie te leiden. Toen volgden missiereizen naar Foenicië, Antiochië, Cilicië, Bithynië en Pontus. De prediking van Petrus ligt vervat in de twee brieven uit het Nieuwe Testament, die aan hem worden toegeschreven. I
De apostel Paulus werd geboren in Tarsus als zoon van een Farizeeër, die echter het Romeinse staatsburgerschap bezat. Paulus, die in zijn latere leven tentenmaker was (in die tijd een hoogaangeschreven beroep), studeerde in Jeruzalem en nam later actief deel aan de vervolging van de christenen. Op weg naar Damascus kreeg hij echter een verschijning van Christus. Paulus, die tot dat moment Saulus heette, sloeg om als een blad aan de boom. Hij verkondigde het nieuwe geloof in Damascus, Antiochië, Korinthe, Efese, Caesarea en Rome. Zijn grootste verdienste is echter geweest, dat hij de door Christus verkondigde leer uitwerkte en er een praktische ‘vertaling’ van gaf voor de mensen van zijn tijd. Hij deed dat vooral in zijn beroemde brief aan de Romeinen.
De rooms-katholieke kerk viert het feest van de apostelen Petrus en Paulus op 29 juni.