naam van een aantal (ten minste zestien) steden der oudheid, waaronder er vooral 2 uitblinken:
1) A. in Pisidië, door Antiochus I gesticht; de Romeinen stelden het onder het bewind van Eumenes van Pergamus; Paulus en Barnabasverkondigden hier het eerst het Evangelie aan de Heidenen (Zie in het Nieuwe Testament :Hand. 13 : 14; Hand. 14 : 19 en 21; en II Tim. 3: 11). Om de ruinen van dit A. op te sporen, begaf Arundel, prediker van het britschc consulaatte Smirna,zich 1833 naar Klein-Azië; en hij vond ze op eene bergvlakte niet ver van Jalobatsj, 6 uren gaans van Aksjeer.
2) A., de hoofdstad van Syrië, ook wel A. Epidaphnes genaamd, naar een boschje in de nabijheid, gesticht door Seleucus Nicator, in eene vruchtbare vlakte aan denOronles, residentie der seleucidische Syrische koningen, later zetel van eenromeinsdien stadhouder, en daarna van den patriarch van Azië; onder de keizers een der muntsteden,eenschitterendezetelderwetenschappen. Hier werden de aanhangers der leer van Jezus Christus het eerst bestempeld met den naam van Christenen (Zie ook de Handelingen der Apostelen, hoofdst. fi : 5 ; 11 : 19—27 ; 13 : 1; 14 : 26; 15 : 22, 23, 30, 35; 18 : 22; alsook Galaten 2:11). Gedurende de kruistogten kreeg A. zijne ei gene vorsten in de prinsen van Tarente; de kolossale ruinen der door de Kruisvaardersgebouwdevestingbrengen nog heden ten doge eenen ontzagwekkenden indruk te weeg. In de 3e en 4e eeuw werden er verscheidene kerkvergaderingen gehouden. De Grieken noemden het ’t »schoone Antakia"; en gedurende 600 jaren verdiende deze stad den naam van -Koningin van het Oosten”, gelijk Plinius haar noemde. Ten tijde van Chrysostomus telde A. 200,000 inw., en ten tijde van de grondvesting der christelijke Kerk na den marteldood ven Stephanus 100,000 inw. In 115 na Chr. werd A. door eene aardbeving verwoest, maar door keizer Trajanus weder, even luisterrijk als het te voren was, opgebouwd. Anno 155 werd het vernield door brand, maar hersteld door AntoninusPius. In 331 en ook onder Julius en onder Theodosius leed het verschrikkelijk door hongersnood; in 458, 526 en 587 werd het telkens door aardbevingen bijna geheel verwoest. Na de verwoesting van A. door den perzischen koning Chosroës (540), werd het door Justinianus weder opgebouwd onder den naam van Théupolis; tegenwoordig heet het Antakia. In 634 werd het door de Sarracenen genomen; 975 verviel het aan bet oostersch-romeinsche rijk; 1098 veroverden het de Kruisvaarders; 1268 werd het verwoest door sultan Bibars van Egypte.Na de aardbeving van 1822 heeft het zich nog niet hersteld.
