Engeland is in het bezit van wijngaarden en produceert wijn op commerciële basis, zij het op nog uiterst beperkte schaal. Dat neemt niet weg dat de wijnbouw zich sinds een tiental jaren in aanzienlijke mate heeft ontwikkeld.
In 1980 telde men ongeveer 275 ha wijnland en er zijn meer dan 200 wijnbouwers die hun wijnen verkopen. Jack Ward en zijn compagnon Ian Howie van de Merrydown Company hebben nu een coöperatie opgericht die is voorzien van de modernste apparatuur en die de druiven van zo’n 30 wijnbouwers voor het persen in ontvangst neemt. Verder bestaat er een niet te verwaarlozen aantal particulieren wijngoederen die evenals vroeger een hobby vormen voor de eigenaren van de landgoederen uit de 18de en 19de eeuw.Het laatste van deze wijngoederen was Castle Coch in Glanmorgan, dat toebehoorde aan de markies van Bute en tijdens de Eerste Wereldoorlog werd verlaten.
Ter herinnering vermelden we dat de Normandiërs, en de Engelsen in het begin van de middeleeuwen, veel van hun wijn zelf verbouwden. Volgens Beda de Eerbiedwaardige waren er al in het jaar 730 bloeiende wijngaarden in Engeland; later bepaalde een veroordening van Alfred de Grote (849-901) dat wijnboeren schadeloos zouden worden gesteld voor schade die eventueel aan hun wijngaarden zou worden aangericht. Na de verovering door de Normandiërs bleef de wijnbouw zich uitbreiden, vooral bij het klooster. Wijngoederen zagen het licht in het westen en zuiden van Engeland, evenals in Wales, Essex en Suffolk; men vond ze later ook noordelijker, tot in Lincolnshire en York toe. Tegen het midden van de 18de eeuw ontstond een teruggang van de wijnbouw zonder dat deze helemaal verdween; er was een dermate grote aanvoer van wijn van het Continent vooral uit de wijngoederen van de plantagenets in Gascogne - dat het voordeliger was te importeren dan zelf te verbouwen.
Na de Tweede Wereldoorlog nam de belangstelling voor de wijn in dit land gaandeweg toe en er werden wijngoederen gesticht in Lincolnshire, East Anglia, het zuiden en Wales. Onder de producenten die het vermelden waard zijn vervult sir Guy Salisbury-Jones een pioniersrol: hij stichtte zijn wijngoed al in 1952. Ook andere namen zijn belangrijk, zoals mr. Nigel Godden, Pilton Manor, Somerset (vroeger werden de landerijen bebouwd door de paters van Glastonbury); lady Montagu in Beaulieu en het echtpaar J.G. Barrett in Felsted, Essex. Mr.
Colin Gillspie uit Wooten, Somerset, oogstte een groot succes met zijn Schönburger ter gelegenheid van een blinde proeverij in Trier, waar hij de eerste plaats behaalde. Op het eiland Wight, in het wijngoed Adgestone, oogstte Mr. Barlow op nieuwjaarsdag 1971 een Schreube-likeurwijn; de druiven verkeerden in de staat van edele rotting.
In 1967 werd een Vereniging van Engelse Wijngoederen opgericht ter bevordering van de wijnbouw. De taak van deze vereniging is vooral de bescherming van de leden tegen een onbillijke wetgeving van regeringszijde en het geven van adviezen omtrent de in Brussel opgestelde reglementen. Voor de leden worden reizen georganiseerd met excursies naar de wijngoederen in Duitsland en de Elzas, waar de wijnen ondanks het koude klimaat uitstekend zijn. In de wijnbouwkundige proefstations van Wye College en Long Ashton wordt geëxperimenteerd met verschillende druiverassen en wordt advies gegeven aan beginnende wijnbouwers.
Die beginnende wijnbouwers vinden met name aanmoediging in de vorderingen die worden gemaakt bij het scheppen van nieuwe soorten wijnplanten die beter zijn aangepast aan een klimaat dat lange tijd als niet erg gunstig voor de wijnbouw werd beschouwd. Er wordt wat rode wijn gemaakt met Pinot noir, Pinot Wretham en andere rassen, maar evenals in Duitsland is het klimaat gunstiger voor witte wijnen. De MüllerThurgau (Riesling x Sylvaner) is de meest gebruikte soort. Er is ook nog veel Syve-Villard (tegenwoordig bekend onder de naam ‘witte Seyve’), maar sinds de toetreding van Engeland tot de EEG bestaat de neiging deze druif te laten vallen voor de Pinot Chardonnay, Pinot blanc en de rassen Reichensteiner, Huxelrebe en andere. Met uitzondering van het jaar 1972 (een rampjaar zonder weerga) is het merendeel van de oogsten bevredigend. Sommige van deze lichte en droge wijnen zijn te koop bij bepaalde Londense handelaren en staan zelfs op de wijnkaart in bepaalde restaurants. In Horam Manor, in Sussex, verkoopt de firma Merrydown niet alleen haar eigen wijnen maar ook die van de andere wijnbouwers.
De term Britse wijn - ter onderscheiding van de Engelse wijn - slaat op een aantal sterke en goedkope wijnen, gemaakt van rozijnen en geïmporteerd geconcentreerd druivesap, die in Engeland tot wijn zijn verwerkt. Dat levert inderdaad wijn op, maar goede wijn zeker niet. Het is jammer dat de Engelse regering heeft gekozen voor een zwaardere belasting op de natuurlijke Engelse wijnen van 11,5° dan op die van 15°.
→ WHISKY; SCOTCH
