wordt in de St.Vert. van het N.T. uitsluitend gebezigd van het lichaamsdeel of van wat op dat lichaamsdeel gelijkt, Hand. 2 : 3, of van wat dat lichaamsdeel doet, Jac. 3 : 5. In de vert.
N. B. Gen. is t. herhaaldelijk gebruikt, waar de St.Vert. taal heeft. Dit kan, omdat het Griekse woord (gloossa) betekent de tong in actie, de sprekende tong. Taal kan op meer dan één plaats misverstand wekken, omdat daar niet een bepaalde, bestaande menselijke taal is bedoeld, doch het wonderbare spreken, dat de komst, de aanwezigheid van de Geest aanduidt. Dit teken houdt in, dat de menselijke tong niet op de gewone, doch op bijzondere wijze werkt en niet een gewone taal spreekt (glossolalie) en kan beter door een spreken met andere (dan gewoonlijk) t., dan met vreemde talen worden weergegeven. De glossolalie is een der bijzondere gaven des Geestes. Zij kwam voor op de Pinksterdag, dan wordt ze genoemd Hand. 4 : 31, blijkbaar om te tonen, dat de Geest in de gemeente bleef wonen, voorts telkens als het evangelie een nieuwe kring bereikte, de Samaritanen Hand. 8 : 17, de heidenen, Hand. 10 : 46; de discipelen van Joh. de Doper, Hand. 19 : 6. Dan ontmoeten we de glossolalie als buitengewone gave des Geestes (charisma) in verschillende kerken, m. n. in die te Corinthe, ook om de blijvende tegenwoordigheid des Geestes aan te geven. Wie in glossolalie of in t. sprak, uitte op zichzelf onverstaanbare woorden. Zij moesten door een ander, die de gave der uitlegging had, worden verklaard. In verband daarmede acht Paulus de gave der profetie, waarbij in voor ieder verstaanbare taal gesproken werd, hoger dan die der glossolalie. Zij mag niet gebruikt worden als er geen uitlegger is en ze moet in toom worden gehouden, daar ze licht tot verwarring aanleiding gaf. Voor ons is duister, hoe een mens een wonderbare gave des Geestes in bedwang heeft kunnen houden, 1 Cor. 12 en 14. De glossolalie is in de 2e eeuw allengs opgehouden.
