Wat is de betekenis van bekwaam?

bekwaam - Bijvoeglijk naamwoord 1. (van een persoon) in staat om bepaalde taken goed uit te voeren; competent, capabel, kundig ♢ De bekwame arts wist de patiënt goed te behandelen. bekwaam - Werkwoord 1. eerste persoon enkelvoud tegenwoordige tijd van bekwamen ...

bekwaam - bijvoeglijk naamwoord uitspraak: be-kwaam 1. wie iets goed kan ♢ hij is een bekwaam chauffeur 2. juridisch bevoegd tot handelen ♢ deze verdediger is niet bekwaam Algemene ui...

In de volg. toep. niet gebruikelijk in de standaardt.: tot iets bekwaam zijn, ertoe in staat zijn; - in attrib. gebr., van pers.: ervaren. Hij schrikt niet meer. Integendeel, hij wordt hard en vastberaden. Hij is misschien tot meer dan Balten thans bekwaam, TEIRLINCK 1952, 1, 146. De Leeuw is een groot, argeloos kind. Deze argeloosheid komt...

Bekwaam is een afleiding van het werkwoord bekomen, dat betekende: passen, voegen. Bekwaam is dus: geschikt, gepast, doelmatig. In deze betekenis treffen wij het woord nog aan in de uitdrukking met bekwame spoed, die immers betekent: met passende haast. Ook het Engelse to become betekent: passen, voegen, betamen en dit is weer hetzelfde als het Lat...

bekwaam maak, in staat; geskik; bedrewe; gereed.

adj., bikwaem, bitûft, birekkene, eabel, kundich, knap, tuk; zeer zijn, hwat mânsk wêze.

...

bn. bw. (bekwamer, -st), 1. door aanleg en oefening de vereiste kundigheden en geschiktheid voor een vak of een post bezittend: voor dat ambt is hij niet bekwaam; een bekwaam ambtenaar; hij is zeer bekwaam in zijn vak; iem. voor een vak, examen, bekwaam maken, voorbereiden; absol.: kundig, knap: een bekwaam man; 2. in staat tot...

al de bekwame jongens (ervaren dieven) wonen in de Nes (z.a.).