(Chin.. grafgiften), benaming alleen van toepassing voor voorwerpen die speciaal gemaakt werden om een dode mee te geven in zijn graf. De oudste ons bekende getuigenissen van dit gebruik dateren uit de laat-neolithische Chou-dynastie (1122 220 v.C.); zo kennen wij uit deze tijd kleine dansende en gesticulerende figuurtjes van zwart gepolijst aardewerk.
De beeldjes zijn niet hoger dan 3 tol 64 cm. Met de groeiende welvaart van China in de Han-dynastie kreeg de overledene steeds meer ming ch'i mee in het graf. De Han-dynastie kent dan ook een grote verscheidenheid aan ming ch’i, zoals beeldjes van mensen (acrobaten, dansers, dienaren), natuurgetrouwe modellen van huizen, boerderijen met stallen, dieren, ossewagens of oventjes. Al deze voorwerpen werden bijna uitsluitend van aardewerk gemaakt. Later treft men ook bronzen, zilveren, houten, strooien en jade voorwerpen aan. De traditie werd voortgezet in het tijdperk van de Zes Dynastieën en van de aansluitende Sui-dynastie en bereikte een hoogtepunt in de prachtige, polychrome keramiek van de T’ang-periode.
De Tang ming ch'i-figuurtjes vallen op door hun sierlijke en naturalistische vormgeving. De T’ang-danseresjes zijn dan ook beroemd. Eveneens kenmerkend voor deze periode zijn de paardenplastieken, de vaak met fraai bewerkte schabrakken opgetuigde paarden zijn in levendige, zeer natuurlijk aandoende houdingen afgebeeld. De aardewerk ming ch'i uit de T’ang-periode komen zowel geheel of gedeeltelijk geglazuurd als ongeglazuurd voor. De laatste doorgaans met een grijze tot zwarte scherf, soms met witte sliplaag bedekt, waarover hier en daar een toets rode verf is aangebracht. Bekend zijn ook de kameelplastieken en de soldatenfiguren. Na de T’ang-dynastie verdwijnt langzamerhand het gebruik van grafgiften.
