1. (bodemk.) Omkering van het landschap.
Door de één of andere oorzaak komen in de loop der tijden oorspronkelijk laag gelegen delen van het landschap hoog en de oorspronkelijk hoog gelegen delen laag te liggen. Hierdoor wordt het reliëf van het land dus precies omgekeerd. Dit verschijnsel treedt vooral op, wanneer een terrein,waarin plaatselijk veen in de ondergrond voorkomt, wordt ontwaterd, b.v. in de oudere polders van Zeeland. Door het onttrekken van water zakt de veengrond sterker in elkaar dan de andere grondsoorten.
2. (erfelijkheidsleer) Wanneer een gedeelte van een chromosoom de omgekeerde ligging van normaal heeft, dan spreekt men van een i.; b.v. a. b f e d c g in plaats van a. b c d e f g (de stip stelt het centromeer voor). De i. is een der typen van structurele mutatie.