Gesl. van uilen, fam. Caradrinidae, waarvan de bekendste soort is H. micacea Esp..
De rupsen van deze soort worden vaak in stengels van bieten en aardappels aangetroffen. De vleeskleurige, op de rug wat donkerder en aan de zijden wat meer geelachtige rupsen zijn in volwassen staat 3-4 cm lang. De kop is geelbruin, terwijl het halsschild en achterlijfsuiteinde vaak donker zijn.
De uilvlinder vliegt in Aug. en Sept. Het is een ca 3-4 cm grote, weinig opvallende vlinder, die in de schemering en des nachts vliegt. De vrouwelijke uilen zetten bij voorkeur eieren af in vochtige graslanden, op de stengels van sappige planten, zoals waterzuring, paardestaart, gele lis, grassen, zegge en andere moerasplanten. De eieren overwinteren. Eind Apr. verschijnen de jonge rupsjes, die zich in de vlezige stengels boren en deze naar boven uithollen. Wordt het boveneinde van de stengel voor de dikker wordende rups te dun, dan verlaat zij deze en zoekt een nieuwe stengel of een wortelstok om zich daar weer in te boren. Op dit tijdstip zijn er aardappelstengels en jonge bietenplanten, zodat deze dan worden aangetast.
De rupsen zijn tegen het eind van Juni of in het begin van Juli volwassen. Zij kruipen dan 6-7 cm diep in de grond, waar zij een met aarddeeltjes bekleed coconnetje spinnen, waarbinnen de verpopping plaats heeft.
Behalve in aardappel- en bietenstengels worden de rupsen ook wel aangetroffen in de jonge stengels en in de hoofdnerven van de onderste bladeren van tabaksplanten.
De schade treedt vooral op nabij begroeide slootkanten. Men kan aantasting enigszins voorkomen door de slootkanten schoon te houden.