is het verschijnsel, dat de kleine deeltjes van een colloïdale oplossing samenkleven tot grote vlokken, die bezinken. Deze coagulatie kan op verschillende wijzen tot stand komen.
Aangezien een colloïdale oplossing niet kan bestaan, wanneer de factoren, die haar stabiel maken, te niet worden gedaan, zal coagulatie optreden zodra dit het geval is. Eén van die stabiliteits-factoren is de elektrische lading der colloïdale deeltjes, die de deeltjes verliezen, wanneer te veel ionen aan de colloïdale oplossing onttrokken worden door te vergaande zuivering. Anderzijds worden de deeltjes ontladen door toevoeging van ionen (zouten, zuren, basen). In beide gevallen blijven de kleine deeltjes aan elkaar kleven, wanneer zij tengevolge van de beweging, waaraan zij onderhevig zijn, samen botsen. De colloïdale oplossing coaguleert dan. Op deze wijze scheidt men de rubber uit de latex (een colloïdale oplossing) af door toevoeging van een zuur, b.v. mierenzuur. De rubber bolletjes klonteren dan samen tot een koek, het coagulum (z. Rubber).
Afhankelijk van de mate van vermindering der stabiliteit zal de coagulatie langzaam of snel verlopen. Verandering in de structuur van de colloïdale stof kan eveneens tot coagulatie voeren, zoals b.v. het geval is bij verwarmen van kippeneiwit. Het samenkleven van colloïdale deeltjes is o.a. van grote betekenis voor de structuur van de grond. Dit is echter zeer ingewikkeld, omdat vele factoren, b.v. kalk, humus, hierbij tegelijkertijd een belangrijke functie vervullen.