is een schimmelbestrijdingsmiddel, dat men maak. door het koken van gebluste kalk en zwavel. Hierbij ontstaan in hoofdzaak calciumpolysulfiden van het type CaS4 en CaS5.
Daarnaast is aanwezig calciummonosulfide (CaS) en calciumthiosulfaat (CaS2O3). De waarde van de pap wordt bepaald door het gehalte aan oplosbare polysulfiden. De dichtheid (het s.g.) wordt aangegeven in graden van de 'areometer van BEAUMÉ (30°Bé). De pap wordt in bepaalde verdunningen verspoten, vooral op vruchtbomen tegen schurft, op perzik tegen krulziekte en als acaricide tegen spint. De werking is beter naarmate de temp. hoger is. Boven 25-28oC wordt echter het gevaar van bladverbranding acuut. De pap ontleedt aan de lucht door afzetting van elementaire zwavel. Het opgedroogde spuitresidu bestaat dan ook voor een groot deel uit zwavel. Het is een oud middel, dat in de loop der jaren enige malen is ontdekt en herontdekt. Reeds in 1833 vinden we een recept in een Am. boekje (WILLIAM KENRICK).
Daarnaast wordt de Fransman GRISON 1851; als ontdekker genoemd Eau Grison). In 1880-1881 komt de pap weer in Frankr. naar voren (EUGÈNE VERDIER) als middel tegen echte meeldauw op de wijnstok. In 1863 vinden we gegevens in de Austr. lil., dat deze pap gebruikt wordt als ‘sheep dip’ ( middel tegen schapenschurft). Vanuit Austr. gaat dit gebruik over naar Californië (plm. 1881).
In Californië werd het tot een algemeen toegepast middel tegen de San José-schildluis (1885). In de eerste jaren van de 20e eeuw komt het dan via de Oostelijke Ver. St. naar Eng. en wordt de werking tegen schurft op vruchtbomen
ontdekt. Daarna is het een algemeen gebruikt middel geworden, dat vaak (ook nu nog wel) ter plaatse wordt bereid, maar thans toch grotendeels tot een fabriekspreparaat is geworden. Het inzicht in de chemie en de aard van de werking dateert van na 1900.
