(1996) (< Eng.) (muz.) soort easy listening, geïnspireerd door muzak* van de jaren zestig en zeventig van de twintigste eeuw; gemakkelijke deuntjes; cocktailmuziek; pittige, vrolijke en licht verteerbare dansmuziek. Veelal gespeeld op verjaardagsfeestjes, in een disco of een zaal. Door velen beschouwd als de muzikale opvolger van de house(muziek). Verwant aan lounge, al zijn er ook soul en ska-elementen in verwerkt. Bijv. een orkestversie van Shocking Blue’s ‘Venus’ of van ‘These boots are made for walking’.
• Als we de jongste lichting van hippe discjockeys mogen geloven, dan wordt easy listening de nieuwe trend op de dansvloer. 'Easy tunes' moet het opgewarmde genre gaan heten en de plaatkeuze luistert heel nauw, want The Carpenters zijn te soft en vooral de instrumentale muziek van Bert Kaemfert en Herb Alpert valt in de smaak, zij het met een vette knipoog.(NRC Handelsblad, 08/01/1996)
• En ook de EO landdag-jeugd die je vroeger moeiteloos herkende aan de wezenloos blije hoofden en easy tune outfit toen nog helemaal niet in de mode heeft zijn oude huid afgeworpen en gaat tegenwoordig op in de massa. (Nieuwe Revu, 05/06/1996)
• (Jan Kuitenbrouwer: Hedenlands. Klein lexicon van het gaande en komende taaljaar. 1996)
• Lenn Aerntzen `deed' als Miss C-Cup enkele jaren de zondag: als voorloper van `easy tune' lekkere slappe hitjes in een oergezellig retrodecor. (Vrij Nederland, 26/7/1997)
• Toen iedere popjournalist en elke cameraploeg zich in de RoXY gemeld had, was het al weer gedaan met de easy tune-rage. Maar aanstichter Richard Cameron heeft glorieus overleefd met een levensvatbare bijstelling van zijn easy tune-beginselen, nu all-in gedoopt. Alles kan, zolang het maar lichtvoetig en dansbaar is, zoiets. (Oor, 21/02/1998)
• (Frank Bierens & Mo Veld: Gigataal. Stijlwoordenboek voor het nieuwe millenium. 1999)
• In hip Amsterdam is ‘easy tune’ de nieuwe rage. Nerds en neohippies in het bovenzaaltje van Paradiso dansen in coltrui op lichte muziek, op de hielen getrapt door een haag plichtsgetrouwe popjournalisten. (Jan Rot: O ja! 2019)
