benaming voor gewoonlijk twee allegorische personages, die in de meeste zinnespelen optreden als tegenspelers. Ze personifiëren de boze hartstochten, die de dramahelden ten verderve moeten voeren.
Ze bepalen daardoor de intrige en meteen zorgen ze met hun grollen en ruw-realistische uitvallen tegen elkaar voor de nodige afwisseling in het plechtig-ernstige spel. Hervormingsgezinde rederijkers gebruikten de zinnekens gaarne als hun spreektrompet.Lit.: J. J. Mak, De Rederijkers (1944), blz. 60 e.v.
