Frans toneelschrijver (Parijs 4 Juni 1635 - Parijs 26 Nov. 1688), oogstte grote roem als tragedieschrijver, maar vooral als leverancier van „pièces à machines”, balletten en opera’s, waarvan het succes in niet geringe mate werd verhoogd door de muziek van Lully*. Dit oeuvre, door de geringe psychologische diepte thans geheel vergeten, behaagde vooral het galante publiek, dat de romans van La Calprenède en Mlle de Scudéry bewonderde, en in de eerste plaats Lodewijk XIV zelf, die Quinault en Lully beschermde tegen de aanvallen van de voorstanders van de klassieke tragedie.
Het grote succes van Quinault is een van de voornaamste oorzaken van Racine*’s zwijgen na Phèdre.DR R. WIARDA
Bibl.: Œuvres (1715 en 1739, 5 vol.).
Lit.: G. Lanson, Esquisse d’une hist. de la tragédie franç. (New York 1920, 2me éd. 1927); E. Gros, Ph. Q. Sa vie et son œuvre, thèse Paris (1926); J. B.
A. Buytendorp, Ph. Q. Sa vie, ses tragédies et ses tragi-comédies, diss. Amsterdam (1928).
