noemt men die delen der aardoppervlakte met een effen of heuvelachtige bodem, die zich slechts weinig boven de zeespiegel verheffen. De tegenstelling tussen laag- en hoogland is overigens vrij betrekkelijk, daar het niet mogelijk is een bepaalde grenslijn tussen beide vast te stellen.
Een langzaam en geleidelijk van de zeespiegel af oprijzende vlakte zal als laagvlakte beschouwd worden, ook als zij zich tot 300 m en zelfs hoger verheft, terwijl men daarentegen bij een verheffing van slechts 200 m reeds van een hoogvlakte zal spreken, als de helling steil is. Als regel wordt 200 m als grens tussen laagland en hoogland aangenomen, hoewel zulks geheel willekeurig is. Houdt men zich aan deze grens, dan beslaat het laagland 1/3 der landoppervlakte van de aarde.
