(München 9 Juni 1775 -Hannover 15 Dec. 1853), studeerde te Göttingen en werd er in 1797 aan de stadsschool geplaatst. Daarna was hij conrector aan het gymnasium te Frankfort en ging in 1821 als directeur van het lyceum naar Hannover.
Hij is beroemd door de geniale ontcijfering van het spijkerschrift van Persepolis. Zonder kennis van Oosterse talen vond hij enkel door scherpzinnige combinatie de oplossing van het raadsel en heeft daardoor de weg gebaand aan lateren zoals H. C. Rawlinson, Hincks, Oppert e.a. Zijn verhandeling (1802) werd door de „Gesellschaft der Wissenschaften” te Göttingen aanvankelijk geweigerd en is pas veertig jaar na zijn dood in de „Nachrichten” van dit genootschap gedrukt (1893). Verder deed hij onderzoek naar de Ouditaliaanse talen en naar de oude aardrijkskundige gesteldheid van dat land.
Meer waardering vond hij bij de Franse oriëntalist S. de Sacy en bij de historicus A. H. He er en, die hem in de gelegenheid hebben gesteld, zijn ontcijfering reeds in 1803 bekend te maken.
