Oostenrijks rechtsgeleerde (1862-1922), van huis uit Romanist, sinds 1897 hoogleraar in het Romeinse recht in Czernowitz, was de eerste die in tegenstelling tot de destijds in Duitsland heersende dogmatische methode der rechtsbeoefening, systematisch, geargumenteerd en uitvoerig de betekenis van de feitelijke en maatschappelijke factoren voor de naleving en de vorming van het recht in het licht stelde en zo als de baanbreker van de rechtssociologie kan worden aangemerkt. In Duitsland bij zijn leven en daarna weinig opgemerkt, is zijn grote verdienste vooral in nieuwere Amerikaanse rechtstheoretische en rechts-sociologische geschriften met nadruk naar voren gebracht.
Bibi.: Die stillschweigende Willenserklärung (1893); Das zwingende und nichtzwingende Recht imB.G.B. (1899); Beiträge zur Theorie der Rechtsquellen (1902); Freie Rechtsfindung und freie Rechtswissenschaft (1903); Die Tatsachen des Gewohnheitsrechts (1907); Die Rechtsfähigkeit (1909); Grundlegung der Soziologie des Rechts (1913) (zijn hoofdwerk); Die juristische Logik (1918).
Lit.: Gurvitch, Sociology of Law (1942); H. Sinzheimer, Jüdische Klassiker der Deutschen Rechtswiss. (1938), blz. 231-257; W. Friedmann, Legal Theory (1947), blz. 178 v.
