(spr. uit: di-èresis; splitsing) noemden de Griekse grammatici de in bepaalde gevallen optredende splitsing van tweeklanken in de hen samenstellende vocalen, en in ruimer zin het gesplitst blijven van twee opeenvolgende vocalen, die anders een tweeklank vormen. Het teken daarvoor was de dubbele punt (⋅⋅) op de tweede vocaal, dat uit de Griekse handschriften in de moderne interpunctieleer is overgenomen.
Een ander gebruik van het woord diaeresis kent de metriek voor een rustpunt tussen twee voeten in het vers (vgl. de caesuur), in het bijzonder in de hexameter, de zgn. diaeresis bucolica.
