is een strook grond met horizontaal bovenvlak langs de aardebaan* van een weg of spoorweg of langs een dijk, vaak ongeveer ter hoogte van het naastliggende maaiveld en dient tot steun van dat baan- of dijklichaam. Vooral bij dijken ligt het bovenvlak van de berm dikwijls aanmerkelijk hoger, zodat door de berm of meerdere bermen een aanzienlijke verzwaring van de dijk aan buiten- of binnenzijde verkregen wordt (z dijk).
Ook het horizontale of weinig hellende gedeelte van het bovenvlak of de kruin der aardebaan van wegen naast de verharde rijbaan wordt berm genoemd.
