in de Sowjet-Unie en bij de communistische partijen gebruikte afkorting voor agitatie en propaganda-afdeling (van het partijbestuur). De behoefte aan deze speciale afdeling ontstond in en door de burgeroorlog (1917-1921), maar zij bleef daarna bestaan en richtte sindsdien haar aandacht ook op de volksvoorlichting in culturele zaken.
Haar voornaamste middelen daarbij zijn Agitprop-wagens en -tenten, vaste en reizende bibliotheken, clubs, leeszalen, „rode hoeken”, volkshuizen, radio, bioscopen, theaters, „levende kranten”, scholen e.d. Voor de opleiding van agitatoren en propagandisten is een heel net van speciale scholen „propcollectieven”, „agitcursussen” e.d. ingericht. Op toneelgebied heeft de Agitprop tot nieuwe vormen geleid, een tussenvorm tussen toneel en politieke redevoering, in de vorm van korte, dramatische, koorachtig-opgevoerde schetsen met politieke inhoud.PROF. DR J. ROMEIN.
