Het wezen is datgene, wat tot het bestaan van eenige zaak op eene bepaalde wijze noodzakelijk behoort; het is het eigenaardige, in tegenoverstelling van het toevallige. Voorts bestempeld men met dien naam een of ander voorwerp; men noemt bijv. den mensch een wezen. Het wezen van iets is gelegen in zijne eigenaardige kenmerken. Tot het wezen (essentia) behoorend (essentieel) is datgene, wat iets volstrekt hebben moet om te zijn wat het is.
Sommigen maken onderscheid tusschen het wezen en de natuur en verstaan onder het eerste de mogelijkheid en onder de tweede den werkelijken toestand; de mensch wordt bijv. een zedelijk wezen genoemd, maar is in werkelijkheid nog ver van dien toestand verwijderd. Slechts bij het Volmaakte Wezen zijn het wezen en de natuur één. Men heeft de wijsbegeerte wel eens de wetenschap van het wezen der dingen genoemd, maar het is nog niet gestaafd, dat des menschen geest daarin kan doordringen. Hij kan slechts het bestaan van het wezen der dingen aannemen, om niet tot idealismus te vervallen.
