Wey, een Fransch geleerde en schrijver, eigenlijk van Duitsche afkomst, geboren den 12den Augustus 1812 te Besançon en aldaar opgevoed, beproefde zijn fortuin als schilder te Parijs, later als journalist, in welke betrekking hij feuilletons leverde, die grooten bijval vonden, en eindelijk als schrijver. Als zoodanig verwierf hij een goeden naam, vooral door zijne „Remarques sur la langue française au XIX siècle (1845, 2 dln)” en zijne „Histoire des révolutions du language en France (1848)”. Hij zag zich geplaatst bij het ministérie van Oorlog en werd in 1852 inspecteur-generaal der archieven in de provinciën.
Van zijne werken vermelden wij voorts: „Le bouquet de cerise (1852)”, — „Gildas (1861)”, — „Les Anglais chez eux (1852; 7de druk, 1877)”, — „Dick Moon en France (1862)”, — „La Haute Savoie, récits d’histoire et de voyages (1865)”, — „Rome, descriptions et souvenirs (1871; 3de druk, 1874)”, — en het drama: „Stella (1852)”. Van zijne „Petits romans” verscheen in 1877 eene nieuwe uitgave.
