Verwey (Bernardus), een verdienstelijk godgeleerd schrijver, geboren in 1772, studeerde te Franeker in de theologie en was achtervolgens predikant te Marsum, Bolsward, Zutfen en ’s Gravenhage. In de Hofstad was hij werkzaam van 1808 tot 1821, ontving toen een eervol emeritaat, en overleed den 27sten Junij 1835. Hij zag tot driemaal toe een antwoord op eene prijsvraag door de Maatschappij tot Nut van ’t Algemeen bekroond, alsmede eenmaal door het Genootschap ter verdediging van de Christelijke godsdienst, gaf onderscheidene leerredenen in het licht en schreef o.a.: „Christelijke droefheid en troost, herinneringen bij den dood van geliefde panden (1821)”, — „Uren voor de eeuwigheid geleefd.
Tafereelen uit het hoogere leven van een Christen (1824)’, — en „De avond des levens, herinneringen bij het uitzigt in de eeuwigheid (1835)”. Hij werd tot vijfmaal toe afgevaardigd naar de Algemeene Synode, bekleedde er in 1829 het voorzitterschap, en was lid van de Maatschappij van Nederlandsche Letterkunde te Leiden.
