Swat, een kleine Staat in de bergstreek ten noordwesten van Pesjawar, aan de grenzen van Oost-Indië, is bevolkt met omstreeks 100000 Afghanen, die er in de 16de eeuw de Arische inboorlingen verdrongen. Men heeft er een warm klimaat, digte wouden, en men kweekt er rijst, olijven enz. De Vorst des lands voert den titel van „khan” en heerscht er met een onbeperkt gezag. Europeanen kunnen er slechts vermomd en met levensgevaar reizen.
De hoofdplaats is Allahdand. Die Staat verkreeg eene zekere vermaardheid door zijn akhoend (leeraar), den heilige Abd-oel-Ghasar, een zoon van behoeftige ouders en geboren in 1790. Deze ontwikkelde de uitmuntende gaven van zijn geest aanvankelijk in eenzaamheid en verkreeg vervolgens door den omgang met zijne bezoekers eene uitgebreide kennis, zoodat zijn roem zich verbreidde tot aan Tasjkent, Kasjgar, Delhi en Arabië, ja, tot in Constantinopel. Men beschouwde hem als den bezitter van bovennatuurlijke gaven, zoodat hij tot scheidsman gekozen werd in verschillende twisten en geraadpleegd omtrent staatkundige aangelegenheden, zoodat zelfs nog in 1877 de Sultan van Turkije een gezant naar hem afvaardigde. De Akhoend versmaadde allen omgang met Europeanen en was evenzeer afkeerig van de Russen als van de Engelschen. In 1846 had hij de Afghanen aangespoord tot het voeren van den godsdienstoorlog, maar na dien tijd erkende hij de overmagt der Europeanen en gaf in den Russisch-Turkschen oorlog van 1877 den raad, de vaan van den Profeet niet te ontplooijen. Deze invloedrijke leider der Mohammedanen in Centraal-Azië overleed in het laatst van 1877.
